Dit is het vijfde album van tenorsaxofonist Nelson Jr., hij groeide op bij Newark, N.J. en bracht veel tijd door in jazzclubs als de Peppermint Lounge in Orange waar hij luisterde naar de beste jazz en R&B muzikanten in de 1990’s, hij hoorde hier onder meer Jimmy McGriff en raakte gefascineerd door het orgel als jazz instrument. Nelson’s eigen muziek is doordrongen met het geluid van jazz, soul en funk, de kerk speelde een belangrijke rol in zijn leven en zijn spiritualiteit is te horen in al zijn albums, hij speelt met het plezier en de hartstocht van een dienst in een Baptisten kerk.

Dit album is een eerbetoon aan de grote orgeltrio’s die vooral populair waren in clubs in de jaren ’50 en ’60. De geschiedenis van het orgel in de jazz begint in de zwarte kerken, gespeeld door jazzmusici als Fats Waller en Charles Keynard in de jaren ’20. In de jaren ’50 verhuisde het orgel van de kerk naar de bars en clubs, belangrijk was Jimmy Smith toen hij begon met het spelen van bebop op het Hammond B3 orgel waarna het orgel definitief doorbrak in de jazz. Behalve de eerder genoemde namen van Jimmy Mc.Griff en Jimmy Smith hebben ook muzikanten als Wild Bill Davis, Richard “Groove”Holmes, Brother Jack McDuff, Lonnie Smith, Milt Buckner en meer recent Joey DeFrancesco hun rol gespeeld in de jazzgeschiedenis en dat is nog maar een kleine afspiegeling van alle jazz organisten, het instrument heeft ook een grote rol gespeeld in de rockmuziek met namen als Brian Auger, Georgie Fame e.v.a. Nelson Jr. wordt hier begeleid door twee oudgedienden, drummer Cecil Brooks III met een gigantische staat van dienst (Andrew Hill, Arthur Blythe, Etta Jones etc.) en B3 organist Kyle Koehler (Craig Handy, Don Braden e.a.)

“For this album, I wanted to honor the cats who knew how to do an organ trio right, but I also wanted to pay homage to the great sax players that shaped my understanding of the music. I have great love for artists like Gene Ammons, Houston Person, Stanley Turrentine and other sax giants without whom I wouldn’t be the musician I am today” aldus Nelson in de hoestekst. Eigenlijk allemaal “Gefundenes Fressen” voor mijn verlanglijstje met de tenor-orgel jazz als secret pleasure.

Nelson opent het album met “Canadian Sunset” van Eddie Heywood dat hij voor het eerst hoorde op Boss Tango van Gene Ammons uit 1960, na wat zoekwerk ook in mijn collectie aanwezig. De verleiding is groot maar ik ga niet vergelijken. ”De band had zo’n plezier in het spelen dat ze vergaten dat het werd opgenomen “we were in the moment, it was like being in church and everyone is singing and clapping” (Nelson Jr.) Neal Hefty’s “Girl Talk” is door veel artiesten opgenomen, waaronder saxofonist Ralph Moore, een van de favorieten van Anthony. “Una Mas Por Roberto” schreef Anthony voor zijn oom Bob die vloeiend Spaans spreekt, het nummer heeft een soul/Bossa feeling.

Ter ere van Johnny Griffin een andere held van Anthony volgt er een liefdevolle versie van “These Foolish Things” dat Griffin opnam in 1956 voor het album Introducing Johnny Griffin. Zo volgen er nog een aantal klassiekers zoals “Minor Chant” van Stanley Turrentine, maar vooral bekend van de versie van Jimmy Smith op zijn album Back tot he Chicken Shack. De gospel standard “Walk with me”, “Three Little Words” een standard vaak vertolkt door Sonny Rollins. Het album eindigt met Anthony’s compositie “Last Call (for Gryce)“ ter ere van saxofonist Tommy Gryce, een blues waarmee Nelson gewoonlijk zijn optreden besluit. Niet wereldschokkend dit album, maar wel lekkere muziek, zeker voor een liefhebber van tenor-orgel jazz zoals ik.

Jan van Leersum.